Na meer dan 36 jaar trouwe dienst heb je het uniform uitgedaan en ben je gaan genieten van je welverdiende pensioen. Helaas ontviel ma je in 1994; een groot verlies, jullie hadden samen en apart al zoveel doorgemaakt. Na een nare ziekte ging je op je laatste reis in 2004. De week voor het zo ver was, zat ik nog aan je bed en heb ik nog alles kunnen zeggen, wat ik wilde. Je zei niets terug, maar we begrepen elkaar heel goed. Ik koester die mooie herinnering. In het boek Onbereikbaar Dichtbij, dat aan jou is opgedragen, heb ik mijn bewondering en respect voor jou opgetekend. Je bent nog niet vergeten, ook niet door je Korea-kameraden: volgend jaar eren we je met een tentoonstelling in een museum.
In 2017 hebben we je urn en die van ma gezamenlijk bijgezet in het graf van je zus, tante Theresia. Jullie zijn nu veilig terug in de Nederlands-Indische bodem.